Een vliegreis van Amsterdam naar Sydney kost 1.000 euro. Daaruit worden vele dienstverleners betaald: het reisbureau, twee luchtvaartmaatschappijen, drie luchthavens, twee bagage-afhandelaren en twee cateraars voor de maaltijden in de vliegtuigen. Op vergelijkbare wijze zouden mensen met chronische aandoeningen kunnen gaan betalen voor een jaar zorg: een all-inprijs voor alle zorg die we gemiddeld per jaar nodig hebben. Zij kiezen dan eerst hun zorgverzekeraar en daarna het gewenste ketenzorgprogramma.
All-intarief
Personen met de ziekte van Parkinson zouden bijvoorbeeld als zorgverzekeraar Achmea of een andere maatschappij kunnen kiezen. Daarna geven zij aan dat zij lid willen worden van bijvoorbeeld Parkinsonnet. Dat netwerk ontvangt dan van Achmea een all-intarief van x-duizend euro. Daaruit worden vele zorgaanbieders betaald zonder dat de patiënt dat verder merkt.
Hinderpaal
Deze metafoor gebruikte ik bij de introductie van het Cappuccino-model tijdens het tweede wereldcongres over ketenzorg in Sydney. Ik merkte dat de zestig deelnemers van mijn workshop heel geïnteresseerd waren. Want de bekostiging is vaak een grote hinderpaal om te komen tot geïntegreerde zorg. De markt van zorg gaat immers over de prijs per verrichting, per consult of per uur zorg. All-inproducten zoals in de luchtvaart komen in de zorg niet voor.
Cappuccinomodel
Op het Europese congres over ketenzorg in Edinburgh 25-27 maart 2015 gaan we verder over betaalsystemen die ketenzorg stimuleren. Ben jij dagelijks bezig met ketenzorg? Wil jij bijtanken? wil jij jouw ervaring inbrengen bij het ontwerpen van geschikte betaalsystemen? Kom dan naar dit al weer 15e congres van de International Foundation of Integrated Care? Klik hier voor meer informatie. En weet je niet precies wat het Cappuccinomodel inhoudt? Lees dan mijn boek Zorginnovatie volgens het Cappuccinomodel. Het is gewoon in de boekhandel en online te koop.